Depresja u nastolatka
Depresja dotyka nie tylko osoby dorosłe, ale także młodzież, choć u nastolatków przebiega trochę inaczej.
U dorosłych i dzieci depresja objawia się obniżeniem nastroju, mniejszą energią i aktywnością. Osoby cierpiące na to zaburzenie odczuwają przyjemność w dużo mniejszym stopniu niż wcześniej, tracą swoje zainteresowania, bardzo szybko się męczą. Depresji towarzyszą problemy ze snem oraz apetytem. Taki stan utrzymuje się wiele tygodni lub miesięcy, a nastrój nie jest zależy od aktualnej sytuacji.
Młody pacjent narzeka natomiast najczęściej na nudę, apatię, trudności w koncentracji uwagi, większą drażliwość. Objawy somatyczne jak nadmierna senność, bezsenność, gwałtowne przybieranie lub tracenie na wadze, a w przypadku młodszych dzieci - nudności lub bóle brzucha, są silniejsze niż w przypadku dorosłych cierpiących na depresję.
Niepokojące dla rodziców powinny być nagłe zmiany zachowania dorastającego dziecka. Zwykle najbardziej widoczne są:
1. obniżone wyniki w nauce lub innego rodzaju kłopoty w szkole;
2. częstsze wybuch gniewu oraz niestałość zachowania;
3. izolacja społeczna (brak kontaktów z rówieśnikami, nawet z dotychczasowymi przyjaciółmi);
4. częstsze kłótnie w rodzinie;
5. pojawienie się zachowań przestępczych lub zażywania środków psychoaktywnych (papierosy, alkohol, narkotyki).
W rozpoznaniu depresji myląca dla opiekunów jest zmienność zachowania - z dużej aktywności nastolatek popada w apatię i marazm. U młodych osób zaburzenia nastroju zwykle współwystępują z innymi zaburzeniami np.: zachowania, anoreksją czy fobią szkolną.
Zapewnienie pomocy psychologicznej lub psychiatrycznej dziecku jest bardzo ważne, nie tylko ze względu na poprawę funkcjonowania i zmniejszenie cierpienia. Rodzice, którzy zauważyli niepokojące zachowania, nie powinni czekać z nadzieją na samoistną poprawę, ponieważ nastolatki mają większe skłonności samobójcze niż dorośli pacjenci. Interwencja psychologa lub psychiatry jest więc niezbędna.
